Na zwěrjećich stawiznach mje fascinuje, zo su wone hišće kročel dale zdalene wot našeho „praweho” žiwjenja. Dawam swojim zwěrjećim figuram wjele čłowjeskich kajkosćow, tola wone namakaja hustodosć swójske kreatiwne rozrisanja za prašenja a wužadanja. Tak kaž tež dźěći přichoda přeco nowe, swójske rozrisanja namakaja, zo by so swět dale wuwiwał.

Zwěrjeću stupimy jako čitarjo z dowěru a sympatiju napřećo, přez čož akceptujemy lóšo šěrokosć móžnosćow wšelakich charakternych kajkosćow. Zwěrjata móža dźěćom pomhać, to, štož su dožiwili, přirunować a pomjenować. Wosebje za małe dźěći je lóšo, so z nimi identifikować. Tu dźe wo zasadne temy kaž přećelstwo abo wěste strachi, kiž so we wobłuku zwěrjećeho swěta předstaja. Dźěći trjebaja přeco zaso nowe stawizny, w kotrychž so temy, kiž je zaběraja, wariěruja.

Tohodla mje wjeseli, zo wotnětka tež wćipnej myšce Měrka a Kiki kaž tež zajac Ferdi k tomu słušeja. Zajimawe je, zo je ilustrator charakteristiku zwěrjatow intuitiwnje jasnje zrozumił a zwobraznił, hačrunjež je w hinašej kulturje žiwy. To je mi hišće raz wujasniło, zo stawizny a tež figury z Doliny při rěce mjezynarodnje skutkuja. Tohodla je derje, zo wone nětko we wjele rěčach wuchadźeja – sym wćipna na feedback.